ሰው በአፉ እንጂ በእጁ አያነሳህም

በከተማችን ውስጥ በጣም ከምወደው ስፍራዎች መካከል አንዱ ብሔራዊ አካባቢ ነው፡፡ ብሄራዊ ቲያትር አካባቢ… እነ ክሮኮዳይል፣ ናሽናል ካፌ መደዳ… ከወጣት እስከ አዛውንት፣ ከሰራተኛ እስከ ጡረተኛ እግሩን አነባብሩ፣ ቡና እየጠጣ ጋዜጣ የሚያነብበት መደዳ…

በጣም የሚገርመኝ ያ መደዳ ሁልጊዜም አንድ አይነት ምስል ነው ያለው… የተነባበሩ እግሮች፣ የተዘረጉ እጆች፣ የትኩስ ቡና ሽታ፣ የተዘረጉ ጋዜጦች…

ብሔራዊ አካባቢ ሰው ሲቀጥረኝ በጣም ነው ደስ የሚለኝ… በቃ እገሬን አነባብራለዋ፣ በጋዜጣ ቁመት ልክ እጄን እዘረጋለው፣ ከዛም ቡናዬን ፉት፣ ፉት እያልኩ አላፊ አግዳሚውን እገረምማለው፤ የዚያ የሚያምር ትዕይንት አካል መሆን አስደሳች ነገር ነው፡፡

ታዲያ ከትላንት በስቲያ ነው፣ አንድ ጓደኛዬ ብሔራዊ አካባቢ እንገናኝ ሲለኝ ፈነጠዝኩ… ቀድሜ ደረስኩና ጫማዬን አስጠረኩ፤ ምክንያቱም በቆሻሻ ጫማ እግር ማነባበር ይደብራላ! የውቡን ትዕይንት ቀለም ያጎድፋል፡፡

ጓደኛዬ እስኪመጣ ጋዜጣዬን ገዝቼ ናሽናል ካፌ በር ላይ ተሰየምኩ፤ በጋዜጣው ቁመት ልክ እጄን ዘረጋሁ (እጄን ስዘረጋ በቲሸርቴ በኩል ወደ ብብቴ የገባው ቀዝቃዛ አየር ምናምን አልላችሁም ያው ዲስከስቲነግ ስለሆነ ማለቴ ነው) ከዛም እግሬን አነባብሬ ቡና እንደወረደ አዘዝኩ… ቡናዬን ፉት እያልኩ አልፎ አልፎ በጋዜጣው አናት ወጪ ወራጁን እቃኛለሁ…

አንድ ፅሁፍ አንብቤ እንደጨረስኩ ለአፍታ እረፍት አይኔን በጋዜጣው አናት ሽቅብ ከፍ አድርጌ አላፊ አግዳሚውን ማጤን ጀመርኩ…

አንድ ወጣት ላይ አይኔ አረፈ ጥድፍ፣ ጥድፍ እያለ እየተራመደ ነው፤ በቅጡ ከፍ ዝቅ አድርጌ ሳላየው ከመቅፅፈት… የተፈታ የጫማ ማሰሪያው አደናቅፎት በእርምጃው ፍጥነት መሬት ላይ ተዘረገፈ… ይህን ጊዜ የሁሉም ጋዜጣ አንባቢዎች አይን ወጣቱ ላይ አረፉ… የተወሰኑት "አይዞህ!" ግማሾቹ "ወንድሜን!" ሌሎቹ "ተነስ! ተነስ!" ብለውት መልሰው አይኖቻቸውን ጋዜጦቻቸው ላይ ቸከሉ፡፡


ወጣቱም ፊቱ ላይ የአፍረት ፈገግታ እያሳየ ፍንጥር ብሎ ተነስቶ ሱሪውን ካረጋገፈ በኋላ የጫማ ማሰሪያውን አስሮ በፍጥነት ከፊታችን ተሰወረ… ከእኔ ህሊና ግን ሳይሰወር ቀረ… በወቅቱ የነበረውን ትዕይንት ሰፋ አድርጌ አሰብኩት…

በቃ! ህይወት ማለት እኮ እንዲህ ናት! አልኩ… ላይ፣ ታች ትላለህ፣ ትውተረተራለህ… በመሃል እንደ ወጣቱ ልጅ የራስ ጫማ ክር፣ አልያም በሰው ክር ተደናቅፈህ ትወድቃለህ፤ ታዲያ ወንድም ሆይ… ማንም አደናቀፈህ፣ ምን ሁሉም እግሩን አነባብሮ "አይዞህ!" "ተነስ!" ሊልህ ይችላል አንጂ እጁን አይሰጥህም (እሱንም ስበህ የምትጥለው ይመስል) ማንም አያነሳህም፤ በራስህ ሀይል ተነስተህ፣ አባራህን አራግፈህ፣ ያላላውን አጥብቀህ ጉዞህን መቀጠል ነው…

አይግረምህ… ህይወት እንደዚህ ናት፤ እግሩን ባነባበረ ታዛቢ ፊት የምትወድቅና የምትነሳባት፡፡ ስለዚህ ወንድሜ ሆይ! አንድ ነገር ልምከርህ… በህይወት ሩጫህ ባንተም ይሁን በሰው ክር አደናቅፎህ ብትወድቅ፣ አንሺ አገኛለው ብለህ ወድቀህ እንዳትቀር! አወዳደቅህ ምንኛ ቢከፋ እንደምንም ብለህ ተፍጨርጭረህ ተነስ! ሰው በአፉ እንጂ በእጁ አያነሳህምና! "መሮጥ ቢያቅትህ፣ ተራመድ፣ መራመድ ቢያቅትህ፣ ዳህ፣ መዳህ ቢያቅትህ፣ ተንፏቀቅ…" ነገር ግን በፍፁም ወድቀህ እንዳትቀር ማንም ሊያነሳህ እጁን አይሰጥህምና!